Gurgaon, Agra, New Delhi.
17 april 2014 - New Delhi, India
Als ik aankom in Delhi is het even voor middernacht. Buiten wachten Ayesha en Eliano me op. Het is een hartelijk weerzien. In de auto met chauffeur van haar grootmoeder word ik naar een appartement in Gurgeon gebracht - een voorstad van Delhi - waar later in de nacht ook nog andere gasten worden ondergebracht. Deze ontmoet ik de volgende ochtend: Italiaanse familieleden van de bruidegom. Met hen reis ik de volgende vier dagen rond in Delhi, naar Agra (Taj Mahal) en uiteindelijk naar Gandigarh, waar de feestelijkheden rond het huwelijk zullen plaatsvinden.
Ayesha zorgt er op de achtergrond voor dat er van alles wordt geregeld en zij en Eliano vinden tussendoor tijd om ons, de gasten te ontmoeten. Zo brengen ze ons de eerste dag naar diverse winkels om Indiase bruiloftskleding te kopen en treffen we elkaar aan het eind van de dag om even te horen wat het plan is voor de volgende dag. We worden verder achtergelaten in de zorgen van Ajay, een militair die Engels spreekt en tot onze beschikking staat omdat Ayesha's vader een gepensioneerde generaal is. Ajay maakt 's morgens chai (Indiase thee), zorgt voor fruit, water en Indiase telefoonkaartjes en vraagt onderweg de weg als we in ons busje naar een bezienswaardigheid rijden. De chauffeur spreekt nl. alleen Hindi en is niet erg aanspreekbaar.
De vader van Eliano neemt zo'n beetje de leiding en ik merk dat ik er moeite mee heb dat hij me nauwelijks of niet informeert over wat hij besluit en mijn Italiaans is te beperkt om te kunnen volgen wat aan de anderen wordt verteld. Ik besef dat het in India (en misschien in Italië ook) gebruikelijk is dat mannen dat doen en hij is tenslotte de vader van de bruidegom. Kortom ik besluit om er in mee te gaan en te genieten van wat er is. Toch interessant dat taal zowel in Zuid Amerika als ook nu weer een thema is en voor mij om te accepteren dat ik niet alles kan volgen en de controle kan loslaten en te laten gebeuren wat er is.
De groep breidt zich uit met vier vriendinnen van de bruid, twee Italiaanse en twee Spaanse jonge vrouwen, een Indiase vriend die ik ook ken en een Italiaanse vriend van Eliano. Het leuke is dat we elkaar al snel vertrouwd zijn en het lukt me met een beetje Italiaans, Spaans en gebaren ook met diegenen die geen Engels spreken of verstaan, aardig contact te hebben.
De Taj Mahal in Agra is een mooi monument, al vond ik de reis heen en terug vanuit Gurgaon wel zwaar: wat drie uur heen en drie uur terug zou zijn, bleek zes uur heen en ook weer terug.
En elke dag bleek dat de planning te ambitieus was en kostte alles twee keer zoveel tijd als gedacht. Dat kwam deels door de verkeersdrukte, de grote afstanden, maar ook omdat een grote groep (inmiddels zestien mensen) niet erg beweeglijk is. Wachten was dus een thema en ook hier weer de uitnodiging dat te accepteren of meer mijn eigen weg te gaan, wat ik gezien de situatie geen goed plan vond. En zelfs als ik dat wel had gedaan, blijft de noodzaak aanwezig om geduld te hebben want tijd is nu eenmaal een rekbaar begrip in India.
We bezochten ook een prachtig tempelcomplex gebouwd ter ere van Swaminarayan, een verlichte meester uit de 19e eeuw. Heel inspirerend en mooie energie. Daardoor ontstonden ook weer andere gesprekken onderling wat ik heel prettig vond.
Kortom, ik geniet volop van de vele mooie momenten, daarbij blijven voelen wat voor mij goed voelt en waar ik iets kan bijdragen aan het groepsgebeuren. India is een fascinerend land en zo'n totaal andere wereld. Waar maak je het mee dat iemand de auto op de snelweg parkeert om tegen de vangrail te staan plassen en dat iedereen dat gewoon vindt - zolang het een man is die het doet....
Een land met enorme tegenstellingen, met vele verlichte geesten en tegelijk een soort van arrogantie bij sommigen die me verraste.
Ayesha zorgt er op de achtergrond voor dat er van alles wordt geregeld en zij en Eliano vinden tussendoor tijd om ons, de gasten te ontmoeten. Zo brengen ze ons de eerste dag naar diverse winkels om Indiase bruiloftskleding te kopen en treffen we elkaar aan het eind van de dag om even te horen wat het plan is voor de volgende dag. We worden verder achtergelaten in de zorgen van Ajay, een militair die Engels spreekt en tot onze beschikking staat omdat Ayesha's vader een gepensioneerde generaal is. Ajay maakt 's morgens chai (Indiase thee), zorgt voor fruit, water en Indiase telefoonkaartjes en vraagt onderweg de weg als we in ons busje naar een bezienswaardigheid rijden. De chauffeur spreekt nl. alleen Hindi en is niet erg aanspreekbaar.
De vader van Eliano neemt zo'n beetje de leiding en ik merk dat ik er moeite mee heb dat hij me nauwelijks of niet informeert over wat hij besluit en mijn Italiaans is te beperkt om te kunnen volgen wat aan de anderen wordt verteld. Ik besef dat het in India (en misschien in Italië ook) gebruikelijk is dat mannen dat doen en hij is tenslotte de vader van de bruidegom. Kortom ik besluit om er in mee te gaan en te genieten van wat er is. Toch interessant dat taal zowel in Zuid Amerika als ook nu weer een thema is en voor mij om te accepteren dat ik niet alles kan volgen en de controle kan loslaten en te laten gebeuren wat er is.
De groep breidt zich uit met vier vriendinnen van de bruid, twee Italiaanse en twee Spaanse jonge vrouwen, een Indiase vriend die ik ook ken en een Italiaanse vriend van Eliano. Het leuke is dat we elkaar al snel vertrouwd zijn en het lukt me met een beetje Italiaans, Spaans en gebaren ook met diegenen die geen Engels spreken of verstaan, aardig contact te hebben.
De Taj Mahal in Agra is een mooi monument, al vond ik de reis heen en terug vanuit Gurgaon wel zwaar: wat drie uur heen en drie uur terug zou zijn, bleek zes uur heen en ook weer terug.
En elke dag bleek dat de planning te ambitieus was en kostte alles twee keer zoveel tijd als gedacht. Dat kwam deels door de verkeersdrukte, de grote afstanden, maar ook omdat een grote groep (inmiddels zestien mensen) niet erg beweeglijk is. Wachten was dus een thema en ook hier weer de uitnodiging dat te accepteren of meer mijn eigen weg te gaan, wat ik gezien de situatie geen goed plan vond. En zelfs als ik dat wel had gedaan, blijft de noodzaak aanwezig om geduld te hebben want tijd is nu eenmaal een rekbaar begrip in India.
We bezochten ook een prachtig tempelcomplex gebouwd ter ere van Swaminarayan, een verlichte meester uit de 19e eeuw. Heel inspirerend en mooie energie. Daardoor ontstonden ook weer andere gesprekken onderling wat ik heel prettig vond.
Kortom, ik geniet volop van de vele mooie momenten, daarbij blijven voelen wat voor mij goed voelt en waar ik iets kan bijdragen aan het groepsgebeuren. India is een fascinerend land en zo'n totaal andere wereld. Waar maak je het mee dat iemand de auto op de snelweg parkeert om tegen de vangrail te staan plassen en dat iedereen dat gewoon vindt - zolang het een man is die het doet....
Een land met enorme tegenstellingen, met vele verlichte geesten en tegelijk een soort van arrogantie bij sommigen die me verraste.
Veel plezier.
Tot de volgende keer.
fijn dat je goed bent aangekomen en zo warm ontvangen bent.
Geweldig dat we een beetje met je kunnen meereizen, maar net als een Inwijding moet je dit zelf ervaren. We hebben een prachtige bevordering gehad. Er waren veel zusters niet,maar het was heel mooi, met schitterende muziek. We hadden gasten uit Brabant en die waren ook aangeraakt. jammer dat zo veel zusters dit moesten missen.Veel moois gewenst door ons: Henk en Maria We zien uit naar je volgende verhaal IZV
Tja, wij Nederlandse vrouwen zijn erg geemancipeerd en ongeduldig. Dat blijkt wel weer uit je relaas.Fijn dat je ondanks dat toch kunt genieten van deze byzondere gebeurtenissen. Geniet maar, voordat je het weet ben je weer terug in het jachtige Nederland. dikke knuffel Marijke
Wat heerlijk om je verhaal te lezen. India lijkt me een prachtig land met een interessante cultuur. Ja geduld dat is iets wat de mensen uit het Oosten als geen ander beheersen. Kunnen wij iets van leren. Wat geweldig dat je de Taj Mahal gezien hebt. Ga je ook nog naar de Maharashi of bestaat die niet meer?
Tot je volgende verhaal. Heb het goed daar.
Liefs van Roos