Kathmandu (Nepal)

Het aanvankelijke plan om ook nog iets van Haridwar te gaan bekijken - een andere heilige stad in India en de plek waarvandaan mijn trein naar Delhi vertrekt - laten schieten omdat ik snipverkouden ben en mijn hoofd wattig voelt van de airco. Dus een dagje rustig aan en dan maar iets minder, ongetwijfeld fraaie tempels bekijken.

De reis met de trein is een belevenis op zich. In rijen van drie en twee staan de stoelen naast elkaar en ik ben blij dat ik aan het gangpad zit. Jonge jongens lopen af en aan met water, een snack, soep, warm eten en allemaal van goede kwaliteit. Ik maak een praatje met twee aardige mannen naast me, waarvan er eentje voor zijn werk naar Goa onderweg is.
Als de trein na vier en een half uur in Delhi stopt en ik me met mijn bagage naar de uitgang begeef, ruik ik rechts van me de wc en ben blij dat ik die niet heb hoeven gebruiken. Ik kan me nog steeds de beelden herinneren van de wc in de trein tijdens een eerdere reis in India die voornamelijk bestond uit een gat in de vloer waarin het goed mikken is tijdens het rammelende bewegen van de trein.

Tot mijn aangename verbazing staat direct voor mijn uitgang op het perron een man met mijn naam voor zijn borst. Het is de chauffeur die me naar mijn hotel zal brengen, iets wat me - gezien het tijdstip van de avond en het onvermogen van de meeste taxichauffeurs om de door mij opgeschreven gegevens te lezen - een verstandige regeling leek.

Hoewel het hotel een prachtig zwembad heeft, besluit ik ook de volgende morgen tot rust totdat ik naar het vliegveld vertrek. Ik voel me nog steeds gammel en erg verkouden en neem nog wat extra vit. C. Op het vliegveld koop ik zinktabletten in de hoop dat die snel verlichting gaan brengen.
Mijn raamplaatsje aan de linkerkant van het vliegtuig levert niet het fantastische uitzicht op de Himalaya waar ik op had gehoopt. Het is totaal bewolkt en mistig en dat blijft het tot en met Kathmandu. Van mijn chauffeur op het vliegveld onderweg naar mijn hotel begrijp ik dat het gisteren hard heeft geregend en dat het daarom nog zo nevelig is.

Ik eet een hapje in het hotel en bestel warme citroen met rum en honing en duik mijn bed in, in de hoop dat ik me morgen beter voel. Het lijkt dan met de verkoudheid iets beter te zijn, iets minder hoofdpijn, maar een nieuw fenomeen dient zich aan : een blaasontsteking.
Ik slaap uit en laat warme citroen met honing brengen en probeer uit te vinden wat dit betekent. Verkoudheid, blaas, het heeft allemaal met water te maken. Ik heb geen "fout" water gedronken. En op emotioneel nivo? Het lijkt erop dat ik iets aan het opruimen ben wat uit de lijn van mijn vader en zijn familie komt.
Al met al sluit het helemaal aan bij de Mayakalender van de komende tien dagen: "Blue night wavespell" > neem rust en laat je niet verleiden bang te worden. Luister naar je dromen.
Ik besluit me over te geven aan mijn lichaam en de energiestroom van het moment en het rustig te houden en zien of ik het daarmee en met veel vitamine C kan doorstaan.

Dat heeft een goed resultaat en maakt dat ik de volgende dag alweer een paar uurtjes de stad in kon wandelen naar het Durbar plein. Als bezoeker moet je daar entree betalen en dat is voor Nepaleese begrippen een hoog bedrag, zo' n 6% van iemands maandsalaris hier, wat ongeveer 100 euro is.
Tijdens de wandeling valt me op hoe vriendelijk mensen zijn.

Tussen een paar heftige regenbuien door met hagel en onweer, bekijk ik de diverse tempels, o.a. die van een levende godheid, een jong meisje dat totdat zij menstrueert deze rol vervult. Ik zie een glimp van een schattig jong meisje, maar wordt dan dringend verzocht de tempel te verlaten want ik heb een poging gedaan te filmen en dat was strikt verboden. In ieder geval consequent van ze en dat kan ik wel waarderen.

Bij de zoveelste plensbui ga ik met een riksja terug naar het hotel want het begint ook weer af te koelen. Fijn dat ik zo alvast aan Kathmandu heb kunnen proeven.