Kasol, Manikaran, India

We vertrekken uit Chandigarh, op weg naar de Himalaya.
Ik zie ertegenop om de nacht in de bus door te brengen. Eerdere nachtelijke ritten vond ik namelijk zeer vermoeiend. Maar ook nu geldt: er is geen andere mogelijkheid en dus accepteer ik wat er is en denk niet na over de komende tien uur. Dat is eigenlijk best gemakkelijk.
Als we in de bergen komen, kijk ik gefascineerd naar buiten: overal vrachtauto's, op en langs de weg. Die zijn in India heel kleurrijk opgeschilderd en vallen goed op. En de bus rijdt maar door. De weg is smal en vol kuilen, dus we worden aardig door elkaar geschud. Toch val ik weer in slaap en uiteindelijk valt de rit mee. Zeker als de zon opkomt boven de bergen en ons een uitzicht biedt op een groot stuwmeer.

Rond zessen 's morgens stappen we over in taxi's, koffers weer op het dak en over nog smallere bergweggetjes naar Kasol, waar we aan de Parvati rivier een hotel vinden. Ik maak een plan voor de komende dagen in dit gebied. De groep is te groot om alles samen te doen en we ontmoeten elkaar alleen bij de maaltijd en verder kunnen zich spontaan groepjes vormen.

Samen met Fiorella (uit Napels), waarmee ik het goed kan vinden, wandel ik langs de rivier met veel stroomversnellingen. Heerlijk om in de natuur te zijn. Een van de vele lokale honden loopt een eindje met ons mee.
We overleggen onderweg wat we nog samen gaan doen en wat ieders reisplannen zijn, aangezien we als groep over drie dagen afscheid van elkaar zullen nemen.
Het boeken van vluchten en hotels is geen probleem voor me - mits er internet is, wat hier niet overal het geval is - maar ik loop op tegen het vervoer van de ene locatie naar de andere. De afstanden zijn groot en niet overal is er een trein of een bus en dan nog.... lukt het me daarvoor kaartjes te regelen via internet of toch maar een reisbureau inschakelen.? Met enige hulp van Ayesha lukt het uiteindelijk allemaal.

Het hele gebied hier met rivieren en bergen is erg mooi en heeft een totaal andere sfeer, bevolking en kleding dan wat we eerder zagen van India. Maar het is hier wel koud als de zon niet schijnt. Dat valt me wat tegen, temeer omdat het hotel ook niet verwarmd is.

Een taxi brengt ons de volgende dag naar een dorpje in de buurt: Manikaran, dat bekend is vanwege heetwaterbronnen. Op verschillende plekken in het dorp is een bad te nemen en dat is net niet te heet om nog lekker te zijn. Heerlijk even dobberen in de vrouwenafdeling van een van de tempels. Er zijn verschillende Hindoeïstische tempels en de wegen ernaar toe zijn omzoomd met winkeltjes. Achter een nauwelijks zichtbare deur ontvouwt zich een compleet badhuis met tempel en zaal waar mensen eten krijgen. Allemaal ondergronds.

Helaas gaat voor mij het uitstapje naar een ander dorp niet door omdat ik 's nachts ziek wordt en het bed moet houden. Ik blijk achteraf niet de enige te zijn van onze groep die ziek is geworden. Vermoedelijk een combinatie van vermoeidheid, het hoogteverschil en de kou.
Gelukkig ben ik binnen 48 uur weer op de been, zodat ik de reis naar Shimla samen met Fiorella en Anna (ook uit Napels) kan maken. Van daaruit willen we een trein nemen die ons weer terug naar Chandigarh zal brengen.